Druk !! dat was 2016 zeker, met veel mooie maar toch ook verdrietige momenten. Hierbij een kleine terugblik op het afgelopen jaar.
Eind januari wisten we het zeker, Mitsuhide uit Japan had zich geselecteerd voor de Paralympics in Rio, reden voor een klein feestje dachten we maar toen kwam het verdrietige bericht dat Oky, die zo zijn best had gedaan voor Mitsuhide door een zware blessure niet naar Rio zou kunnen. Dan schrik je toch wel even want er was niet veel tijd om met een ander paard nog aan de gestelde limieten te voldoen. Gelukkig mochten we de zeer ervaren Odipous van Saskia en Bo lenen, en besloot ik om een poging te wagen met mijn grote vriend Bandero die voorheen voor Israël en Frankrijk liep zodat we in ieder geval ook een reserve paard hadden. Een en ander pakte goed uit en uiteindelijk is Bandero afgereisd naar Rio. Dat was een grote gok, als ruiter was Mitsuhide nog niet helemaal klaar voor hem, maar gezien zijn gouden karakter en looplust vonden we hem voor deze zware reis de beste keus. Met 2x een mooie elfde plek in Rio mogen we zeker niet ontevreden zijn, nu gaan we de 4 jaar richting Tokyo 2020 goed gebruiken zodat Mitsuhide en Bandero daar samen als een super team aan de start zullen verschijnen. Via de Facebookpagina van Dressuurstal Schellekens hebben jullie ons goed kunnen volgen, elke dag heb ik in Rio een verslag gemaakt van onze avonturen daar met veel foto’s /filmpjes, deze zijn soms wel 15.000 !!!! keer bekeken.
Een maand na mijn reis naar Rio ben ik een week naar Japan gevlogen om daar Paralympische ruiters te scouten en trainen en de Japanse kampioenschappen bij te wonen. Dit was een fantastische ervaring voor mij, wat zijn dat een fijne, beleefde en lieve mensen en ik was blij verrast een aantal hele leuke ruiters te zien die potentie hebben om over 4 jaar in Tokyo aan de start te kunnen verschijnen
Droevig nieuws was er ook terwijl ik in Japan zat, mijn lieve Tante Tiny overleed op de leeftijd van 67 jaar aan de gevolgen van slokdarmkanker, in mei was ze nog super gezond, ik oktober hebben we haar begraven. Daar schrik je toch wel van. Ik ben haar de avond voor ik naar Japan vloog nog gedag wezen zeggen, ik hoor haar nog zeggen, Miranka als ik je niet meer zie….het ga je goed…., raar om naar de andere kant van de wereld te vliegen in de wetenschap dat ze er niet meer is als je terugkomt.
Op 11 oktober was het dan zover, ik werd 50 jaar, ja ja ik wordt een oud wijf haha!! Dus reden voor een feestje. Maar liefst 120 mensen hebben deze super gezellige avond samen met mij gevierd. Ik ben bedolven onder de mooie en leuke cadeautjes, met als hoogtepunt een super mooi spandoek van een foto van Bandero, Mitsuhide en mij in Rio. Deze hangt nu in onze binnenbak zodat ik er elke dag van kan genieten.
Heel toevallig kreeg ik een super paard op stal, ongezien ingeruild in Engeland, dat was een grote gok, iedereen verklaarde me voor gek haha, maar het voelde goed dus ik dacht….doen!!! Laat in de avond komt hij hier op stal, moe van 3 dagen rondreizen met een transporteur, ik zag hem staan op de grote truck en dacht ach wat heeft ie een lief hoofdje dat valt alvast niet tegen, maar toen we hem los lieten in de binnenbak, Wow, wat kon dat beest lopen zeg! Ik had nog niks in de gaten, sufkop dat ik ben, zelfs niet toen er in zijn FEI paspoort de naam San Remo stond, mijn excuus is… het was een ruin…, tot ik om half 2 wakker schiet en bedacht dat Dorine tegen mij zei dat San Remo naar Engeland verkocht was en daar gecastreerd was. Dus vlug zijn levensnummer opgezocht op internet en toen heb ik 10 minuten lang dubbel gelegen van het lachen, ja hoor het was de ex goed gekeurde dekhengst San Remo, dat die nou op deze manier bij mij op stal moest komen! Jullie snappen wel dat ik de hele nacht niet meer geslapen heb en om 6 uur Dorine wakker gebeld heb die zo ongeveer mijn oor eraf schreeuwde toen ze het hoorde. En wat een super fijn en lief paard was het, los door zijn lijf, een super fijne mond en zeer werkwillig (dat was vroeger wel anders vernam ik later van mensen), ik heb elke dag genoten van mijn ritjes met hem en heb hem al snel via een filmpje verkocht naar Israël waar nu een jongen van 13 heel blij met San Remo is en alle prijzen met hem wint!
Mijn leerlingen gaan ook allemaal als een speer, vaak hoge scores van over de 200 punten, veel oranje linten, en complimenten van de jury’s dat de paarden zo lekker los door het lijf lopen en ze daarvan genoten hebben! . Daar doe je het als instructeur toch voor. Ik vertel mijn leerlingen altijd dat ze voor zichzelf een doelstelling moeten hebben als ze op wedstrijd gaan, als ze daaraan voldaan hebben dan vind ik de wedstrijd geslaagd! Mijn instructeur Ernest van Loon ( helaas in 2008 overleden) , had altijd een aantal hele mooie en vooral wijze spreuken met betrekking op de wedstrijd, een paar daarvan wil ik graag met jullie delen. Hij vertelde me altijd Miranka, een gewonnen prijs is geen brevet van bekwaamheid, en een voldaan gevoel na de rit is belangrijker dan een gewonnen prijs, en daar had Ernest helemaal gelijk in! Nog een paar wijze spreuken van Ernest:* ergert U niet…verbaasd U slechts (deze gebruik ik zelf ook vaak haha), *Ongeduld doet veel mislukken, *het gedrag van een paard is meestal datgene wat een mens ervan gemaakt heeft,* men kan zijn rijkunst versterken door zijn haast te beperken,*men maakt de grootste fout door kleine fouten over het hoofd te zien,*de africhting van het paard is de afspiegeling van de bekwaamheid van de ruiter,*als aanleuning niet deugt is rijden geen vreugd.
Begin 2017 kwam ik in Friesland een oude vriend op het spoor, 4 jaar geleden verkocht maar nooit vergeten. Mijn “spiegeltje” is weer terug op stal, ik geniet weer elke dag van hem, hij danst door de bak, wat ben ik blij dat hij er weer is en hij volgens mij ook! Ook kocht ik een paar weken geleden via via een heel fijn zwart Z2 dressuurpaard bij, ruin, 173 groot, dat zou wel eens een super fijn Para paard kunnen worden. Hij pakt de training heel goed op, is leergierig en slim!